در صورتیکه یکی از اعضای خانواده دارای اختلال دوقطبی باشد، ممکن است که شرایط چالش زایی در خانواده ایجاد شود و نیاز باشد که سایر اعضای خانواده شکیبایی و دلسوزی از خودشان نشان دهند.
نکته مهمی که در حین مواجه شدن با این فرد باید رعایت کنید، عبارت از حمایت کردن از این عضو خانواده، مراقبت عاطفی و فیزیکی از خودتان و آموزش دیدن نحوه برخورد با فرد دارای اختلال دوقطبی می باشد.
حمایت کردن از عضو خانواده
۱٫ این نکته را در نظر داشته باشید که برخی از رفتارهای این فرد ناشی از اختلال دوقطبی می باشد که به آن مبتلا است.
برای مثال، یک فردی که به خاطر خودخواه بودن یا متکبر بودن رفتارهای نامناسبی نشان می دهد، معمولا به عنوان یک فرد گستاخ یا خودمحور در نظر گرفته می شود.
چنین رفتاری در فرد دارای اختلال دوقطبی نشان دهنده شیدایی می باشد؛ این برخورد می تواند همانند سایر رفتارهای ناخوشایند صورت بگیرد.
آگاهی داشتن نسبت به این نکته که چنین رفتاری یک علامتی از بیماری می باشد و به صورت هدفمند و با قصد و غرض صورت نمی گیرد، می تواند در درک شرایط آنها به شما کمک کند.
ولی تمامی حالت های روانی این فرد را به عنوان شرایط مرتبط با این اختلال در نظر نگیرید؛ ممکن است افراد دوقطبی دارای ناراحتی یا غمگینی نرمالی هم باشند.
یکی از بهترین روش ها برای شناخت بهتر بیماری اعضای خانواده و کمک به آنها، صحبت کردن با این فرد در مورد تجربیاتش در رابطه با این اختلال می باشد.
حتما از موارد بیان شده توسط آنها به عنوان راهنما استفاده کنید و قبل از اینکه از آنها بخواهید در مورد این موضوع صحبت کنند، مطمئن شوید که هیچ مشکلی با این درخواست شما نداشته باشند.
۲٫ در فرآیند درمان سلامت روانی به این فرد کمک کنید.
به دلیل اینکه بهترین روش های درمان مورد استفاده برای اختلال دوقطبی عبارت از تجویز دارو و معالجه می باشند، به همین دلیل حمایت کردن از این عضو خانواده در طول درمان اهمیت زیادی دارد.
یکی از روشهای حمایت کردن عبارت از مشارکت کردن در جلسات روان درمانی این فرد است. خانواده درمانی یک منبع حمایتی خوبی برای افراد دارای اختلال دوقطبی است.
با درمانگر سلامت روانی فرد مبتلا به اختلال دوقطبی در ارتباط باشید.
در صورتی که این فرد به شما اجازه داده باشد با پزشک یا درمانگرش صحبت کنید، به محض مشاهده شدن موارد نگران کننده یا مشکلاتی در این فرد، می توانید این موارد را با پزشک در میان بگذارید.
در صورتیکه فرد دارای اختلال دوقطبی تمایلی برای دریافت درمان نداشته باشد، او را مجبور نکنید (مگر اینکه شرایط ایجاد شده برای خودش یا سایر افراد خطرناک باشد)؛ این کار می تواند آنها را بترساند و رابطه شما را با مشکل مواجه کند.
به این فرد کمک کنید تا داروهایش را مرتب مصرف کند
۳٫ به این فرد کمک کنید تا داروهایش را مرتب مصرف کند.
اجتناب از مصرف دارو یک مورد عادی برای افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می باشد، چرا که وضعیت خوشی” ایجاد شده در نتیجه شیدایی، منجر به ایجاد احساس مناسبی در آنها می شود.
در صورتیکه متوجه شوید این فرد داروهای خودش را مصرف نمی کند، اولین کاری که باید انجام دهید عبارت از اطلاع دادن این مورد به روان پزشک یا درمانگر این فرد در سریع ترین زمان ممکن می باشد.
به احتمالا زیاد پزشک ترجیح خواهد داد تا با این فرد صحبت کند و به شما خواهد گفت که چه اقداماتی باید انجام دهید.
درصورتیکه نتوانید با پزشک صحبت کنید، می توانید این فرد را تشویق کنید که داروهای خودش را مصرف کند.
همچنین در صورتیکه این افراد در نتیجه یک سری مشوق هایی (همانند داشتن یک برخورد خاص با آنها یا انجام دادن کاری که از آن لذت می برند) داروهاییشان را مصرف کنند، این مشوق ها را به آنها پیشنهاد دهید.
۴٫ مراقب باشید که این فرد داروهایش را به مطابق با دستور پزشک مصرف کند.
این نکته را در نظر داشته باشید که رعایت کردن رژیم دارویی یک موضوع ساده ای نیست؛
اهمیت رعایت رژیم دارویی برابر با اهمیت مصرف کردن یا مصرف نکردن دارو می باشد.
اکثر داروهایی که برای درمان اختلال دوقطبی مورد استفاده قرار داده می شوند، منجر به ایجاد یک سری تاثیرات نامناسبی می شوند، تاثیراتی همانند فراموشی، خواب آلودگی، علائم شکمی، عرق کردن بیش از حد، افزایش قابل توجه وزن، ریزش مو، جوش زدن پوست، مشکلات جنسی و سایر علائم ناخوشایند و ناراحت کننده.
در صورتیکه این فرد مصرف داروهایش را قطع کند یا اظهار کند که تمایلی به ادامه مصرف دارو ندارد، یک کار مناسبی که می توانید انجام دهید عبارت از پرسیدن دلایل این کار از این فرد می باشد.
شاید این فرد یک سری دلایل کاملا منطقی داشته باشد. مثلا ممکن است بگوید که من بهتر شده ام و نیازی به این دارو ندارم.”
یا ممکن است ادعا کند که از احساس خوشی ایجاد شده در حالت شیدایی خفیف لذت می برد و نمی خواهد دارویی را مصرف کند که احساس خوشحالیش را از بین می برد.
معمولا تاثیرات مع در حین شروع مصرف یک داروی جدید یا افزایش دوز آن تجربه می شوند، با این وجود این تاثیرات می توانند در هر زمانی از طول درمان صورت بگیرند و به ایجاد اضطراب یا ناراحتی قابل توجهی برای فرد منجر شوند.
در صورتی که این فرد به لیل تاثیرات مع و مضر از مصرف این رژیم دارویی اجتناب کند.
او را تشویق کنید تا در رابطه با این موضوع با پزشک خودش صحبت کند تا پزشک در مورد تغییر دوز دارو یا تغییر زمانبندی تغییر دوز دارو یا جایگزین کردن یک داروی دیگری که تاثیرات کمی دارد و یا اضافه کردن یک دارویی که مشکلات موجود را به حداقل می رساند، تصمیم گیری کند.
۵٫ در حین بروز شیدایی یا شیدایی خفیف به این فرد کمک کنید.
در صورتی که متوجه علائم شیدایی یا شیدایی خفیف در اعضای خانواده تان شوید، باید سعی کنید که احتمال صورت گرفتن کارهای خطرناک توسط این فرد را کاهش دهید.
با این فرد صحبت کنید تا خطر مربوط به رفتارهای خطرناک (قمار بازی، خرج کردن بیش از حد، سوء مصرف مواد، رانندگی پرخطر) را کاهش دهید.
کودکان، افراد معلول و سایر افراد آسیب پذیر را از این فرد دور کنید تا در نتیجه ایجاد شرایط عجیب و غریب در این فرد، مشکلی ایجاد نشود.
در صورتی که این فرد در حال آسیب زدن به خودش یا فرد دیگری باشد، در مورد شرایط ایجاد شده با متخصصان سلامت بالینی این فرد صحبت کنید یا با آمبولانس یا هاتلاین خودکشی تماس بگیرید.
۶٫ از قبل برای شرایط بحرانی برنامه داشته باشید.
داشتن یک برنامه اقدام برای مقابله با شرایط اوژانسی و کاهش دادن بحران ایجاد شده اهمیت زیادی دارد.
حتما اطلاعات مربوط به شماره های تماس خویشاوندان مهم و همچنین پزشکان یا آدرس بیمارستان را داشته باشید.
زمانیکه باتری گوشی شما ضعیف می شود، سعی کنید که این اطلاعات را در یک کاغذی یادداشت کنید تا همواره به آن دسترسی داشته باشید.
یک کپی از این اطلاعات را به اعضای خانواده تان بدهید. حتی زمانیکه اعضای خانواده شما در شرایط عاطفی باثباتی قرار داشته باشند، می توانید این نقشه را طراحی کنید.
۷٫ به این عضو از خانواده تان کمک کنید تا از عوامل تحریک کننده دوری کند.
یک محرک عبارت از یک رفتار یا موقعیتی است که می تواند احتمال ایجاد پیامدهای منفی را افزایش دهد؛
پیامد منفی مربوط به این فرد، عبارت از ایجاد شیدایی، شیدایی خفیف یا صورت گرفتن یک اتفاق ناراحت کننده است.
محرک های بالقوه شامل موادی از قبیل کافئین، الکل و سایر موارد می باشند.
همچنین عوامل محرک می توانند شامل عواطف منفی، همانند استرس، یک رژیم غذایی نامتوازن، اختلالافت خوابی (خوابیدن بیش از حد یا خیلی کم)، و اختلافات میان فردی باشند.
شخص مورد نظر شما یک سری محرک های مختص به خودش را خواهد داشت.
شما از طریق دلسرد کردن این فرد در مورد مشغول شدن در این فعالیت ها، یا کمک به وی برای اولویت قائل شدن به مسولیت هایش برای کاهش سطح استرس موجود، می توانید به این فرد کمک کنید.
انتقاد و افراد منتقد از جمله عوامل تحریک کننده اختلال دوقطبی می باشند.
در صورتیکه با یک فرد دارای اختلال دوقطبی زندگی می کنید، باید یک سری موادی از قبیل الکل را در خانه تان نگه ندارید. همچنین شما از طریق کنترل کردن روشنایی، موسیقی و سطوح انرژی می توانید یک محیط آرامش بخشی را ایجاد کنید.
۸٫ دلسوزی را تمرین کنید.
هر چقدر که شناخت شما در مورد اختلال دوقطبی افزایش پیدا کند، می توانید درک و پذیرش بیشتری نسبت به این فرد داشته باشید.
هرچند مقابله با این اختلال در محیط خانوادگی می تواند یک مورد چالش زایی باشد، ولی شما از طریق حمایت کردن از این عضو خانواده می توانید بخش زیادی از نگرانی ها و دغدغه های خودتان را کاهش دهید.
شما از طریق اطلاع دادن به این فرد که فقط به خاطر او در کنارش هستید و می خواهید به وی کمک کنید تا به شرایط مطلوبی دست پیدا کند، می توانید به این فرد نشان بدهید که یک فرد مهمی برای شما است.
همچنین در صورتیکه این فرد بخواهد در مورد بیماری خودش صحبت کند، می توانید به حرف هایش گوش دهید.
مراقبت کردن از خودتان
۱٫ همدلی را تمرین کنید.
در صورتیکه خودتان را به جای این فرد قرار دهید، می توانید شناخت بهتری نسبت به وی کسب کنید و همچنین عواطف و واکنش های منفی خودتان را نسبت به وضعیت سلامت روانیش کاهش دهید.
تجسم کنید که در صورتیکه افسرده شوید یا دچار شیدایی شوید، چه شرایطی خواهید داشت.
منبع : اختلال دو قطبی
درباره این سایت